سرگردان

نمی‌آید کلامی بر زبانم
که شاید در سحر تو جاودانم
نمی‌آید هیچ رخی اندر خیالم
از آن هنگام که رویت را به یاد آرم
نمی‌توانم جمالت را نگویم
به پیش دوستان و آشنایان
نمی‌توانم کنم دورت از این یاد
که رفته جز تو هر چه بود بر باد
نمي‌خواهم دگرباران صدایت
همه ناله و کمی اندوه باشد
نمی‌خواهم به یاد آرم فراغت
نمی‌خواهم ، نمی‌خواهم ، نمی‌خواهم
…
نمی‌دانی برای من که هستی
کجاها به یادت بودم و با من هستی
نمی‌دانی چند گاهی است
می‌پرستمت
همه گویند که خودخواهم
بگویند بارها، باز می‌پرستمت
…
نمی‌دانم که می‌دانی که هستم ؟
نمی‌دانم که می‌دانی از چه دل بستم ؟
وز چه به دنبالت نشستم ؟
نمی‌دانم که تو هم کنون
نمی‌دانم که من هم از آغاز
نمی‌دانم، نمی‌دانم، نمی‌دانم
….
ولیکن هنوز سرگردانم

اول بهمن 1385
2:00 بامداد، نورت ونکوور
ما بین خواندن دو مقاله