۱۳۹۳/۴/۸

افول فوتبال آسیا؟

چند جام جهانی قبل را یادتان می‌آید که در ژاپن و کره جنوبی به صورت مشترک برگزار شد و کره جنوبی به جمع چهار تیم برتر جهان پیوست؟

چه شد که آن أسیای پر قدرت در این جام جهانی چیزی برای عرضه نداشت؟ حتی یک برد هم نتوانست در کارنامه‌ی خود ثبت کند؟ از کشورهای عربی چه خبر؟‌ جام جهانی ۹۸ را به یاد دارید که عربستان یکی از رقبای اصلی ایران شمرده می‌شد؟ از سال ۹۸ تا کنون اثری ازشان در جام جهانی مشاهده نمی‌کنید.

آیا تعجب برانگیز خواهد بود که با چنین نتایجی سهمیه‌ی آسیا در جام جهانی‌های بعدی حتی کمتر از سه تا و نصفی بشود؟

در عوض تیمهای خرده پایی را نظاره می‌کنید که چگونه و چه بی نام و نشان از گروههای خود بالا آمدند. برای مثال تیم کاستاریکا، که توانست یونان قهرمان سالهای پیش اروپا را به زانو در بیاورد. یونانی هم که خود چنان آوازه‌ای در فوتبال جام جهانی ندارد.

در کنار این همه آمریکا را ببینید که به دور شانزده تیم جام جهانی راه یافت. فوتبال در آمریکا ورزش اول این کشور نیست و حتی بهش فوتبال هم نمی‌گویند و به یک ورزش دیگر شبیه راگبی فوتبال می‌گویند.

همه و همه‌ی این مشاهده‌های کوچک انسان را به تفکر وا می‌دارد که چرا این همه فراز و نشیب در ورزش (فوتبال) یک کشور وجود دارد و در دیگر کشوری چنین چیزی مشاهده نمی‌شود.

با نگاهی به تاریخ نتایج تیم‌های فوتبال کشورهای مختلف می‌توان چنین نتیجه گرفت که ورزش در کشورهایی با پشتوانه‌ی دولتی، فراز و نشیبهای ببشتری را در نتایجش تجربه خواهند کرد. در عوض کشورهایی که از پشتوانه‌ی دولتی کمتری برای ورزش خود برخوردار هستند و بیشتر از پشتوانه‌ی خصوصی و مردمی برای ورزش هزینه می‌شود، نتایج یکنواخت‌تری را به دنبال دارند (هر چند که نتایج ممکن است چندان جالب نباشند).